Incredible / Iniemamocni [PS2] ANG

W grze wcielamy się po kolei w każdą postać, która wchodzi w skład rodziny Iniemamocnych. Pana Iniemamocnego charakteryzują głównie silne ciosy, wykraczające mocno poza ludzkie możliwości. Jego żonę zaś to, że potrafi wyginać się niczym guma; dosłownie umie zrobić wszystko ze swoim ciałem. Taka miss gibkości. Natomiast synek powyższych, czyli Maks, jako jedyny członek rodziny potrafi naprawdę szyyybko biegać. Zaś córeczka imieniem Wiola posiada umiejętność wytwarzania pola magnetycznego, jak również może w trakcie walki znikać i pojawiać się za chwilę z powrotem.

Poziomów w grze nie jest dużo, ale są one za to bardzo zróżnicowane i można powiedzieć, że przystosowane do tego, jaką obecnie postacią kierujemy. Kiedy jest to Pan Iniemamocny, to na etapie mamy zadania, w których głównie demonstrujemy jego siłę, rozprawiając się z tuzinami wrogów, którzy spadają dosłownie zewsząd, nawet z nieba czy dachu wieżowców prosto na nas. Może ich po prostu bić albo rzucać nimi, gdzie popadnie. Jeżeli kierujemy jego żoną, to głównie wspinamy się po linach, bujamy się na nich na wysokości lub po prostu walczymy. Jednak nie tak efektownie, jak w przypadku Pana Iniemamocnego. Natomiast misje z głównym udziałem Maksa, czyli synka, polegają na ukończeniu etapu w określonym czasie. Na szczęście jego głównym atrybutem jest szybki bieg. Wiola za to musi się skradać, jednak zdarzają się momenty w których równie szybko znika, jak się pojawia, więc trzeba mocno uważać, żeby nikt jej nie zauważył, kiedy będzie widzialna.

Gra jest standardową platformówką zrealizowaną w trójwymiarowej, kolorowej i kreskówkowej grafice. Poziom trudności nie jest zbyt wygórowany, dzięki czemu w Iniemamocnych mogą pograć zarówno młodsi, jak i nieco starsi użytkownicy pecetów. Nie wiem dlaczego, ale po pierwszym uruchomieniu tejże produkcji, od razu miałem skojarzenia do Catwoman, także gry zrobionej w oparciu o film. Podobny styl sterowania, kamera itd. Jednak Iniemamocni mają to coś, czego tej poprzedniej grze brakowało. Mianowicie grywalność. Radość płynąca z banalnie skonstruowanej rozgrywki jest ogromna. Mówię banalna, mając na myśli to, że praktycznie ogranicza ona się do unieszkodliwiania wrogów, czasem skakania gdzieś itd. Cały czas przemy do przodu, nie zważając praktycznie na nic (no może poza tym, żeby nie spaść z wieżowca).